In dit blog wil ik daar eens bij stilstaan. Het antwoord, kortgezegd, is zowel ja als nee. Laat ik beginnen bij de ja. Ja, als het gaat om een intuïtieve ingeving die je krijgt, bijvoorbeeld bij een persoon, ruimte (een nieuw huis bijvoorbeeld), een aanbod of een beslissing die je wilt nemen. Voelt het goed, word je er blij van? Dan kun je je emoties als een soort kompas gebruiken, en daar zijn ze uitstekend voor. Maakt je hart een sprongetje, voel je de inwendige ‘ja’, doen!
Een ander verhaal wordt het als het gaat om oude, nog onverwerkte emoties. Die (oh, de ironie) vaak door de (nieuwe) personen, acties en omstandigheden die het leven ons presenteert, naar boven worden gehaald. Bijvoorbeeld, als het om een oude angst gaat, is dat zoals het spreekwoord luidt, vaak een slechte raadgever. Dan laat je oude emoties een bepalende rol spelen in het hier en nu. Stel, je ontmoet een nieuw persoon. In bepaalde gedragingen lijkt hij of zij een beetje op je ex, vader, moeder, familielid of vriend(in) waar je wat problemen mee hebt gehad. Geheid dat het gedrag van die nieuwe persoon iets in jou raakt. En een oude emotie losmaakt, waardoor je ‘out of context’ reageert, wat wil zeggen dat je een reactie geeft die niet passend is voor de situatie, vaak disproportioneel sterk.
Als je dat bij jezelf merkt (of de ander confronteert je ermee), dan word je uitgenodigd om eens eerlijk naar jezelf te kijken en verantwoordelijkheid te nemen voor jouw pijn, angst of wat ook maar. En misschien heb je daar even een momentje voor nodig. Dat mag je rustig communiceren aan die ander, dan begrijpt deze jou ook beter, en kan je daarna weer tot elkaar komen, als je het verleden hebt weten te scheiden van het heden. Maar als deze persoon je herhaaldelijk op dezelfde manier benadert als personen uit het verleden en je vindt dat niet fijn, mag je dat ook zeggen. Waarbij je nog steeds de verantwoordelijkheid neemt voor je eigen emoties, maar waarin je ook de vraag: ‘word ik hier blij van?’ een rol laat spelen.
Mooie dag, mooie mensen!
Comments