Een wijze les vandaag, ééntje waar ik mezelf ook regelmatig aan moet herinneren. Zo vaak in het leven zijn we niet bezig in het hier en nu. We zitten of vast in een oud stuk, een stuk verleden, waardoor we blijven hangen in emoties en gedrag dat nergens toe leidt, of we zijn met ons hoofd in de toekomst. Met dat wat misschien kan gebeuren (oeh…spannend, dit kunnen angstgedachtes zijn of doemscenario’s), of we zijn bezig met het denken aan plezierige dingen, die ons kunnen overkomen, onze wensen die in vervulling gaan. Over dat laatste wil ik het in dit blogartikel hebben.

In mijn praktijk werk ik met mijn cliënten naar een kwalitatief beter leven toe. Maar ik heb geen toverstafje, dat maakt dat de omstandigheden veranderen of de wensen van mijn cliënten uitkomen. Dat weten zij natuurlijk ook wel. Maar vaker dan je denkt, houd je onbewust toch vast aan dat ideaalbeeld. Stel, je hebt gezondheidsproblemen. Heel vervelend voor je, echt. En je zou niets liever willen dan dat het voorbij gaat. Dus je gaat van arts naar arts, zoekt op internet naar mogelijke oorzaken en oplossingen. Probeert gekke dingen, van diëten tot remedies, maar zonder veel resultaat. Het is om wanhopig van te worden, want je hebt er last van en het moet weg. Je bent heel veel energie aan het stoppen in het wegmaken van dit probleem. Wat nu als je daar -heel even maar- mee stopt? En ontspant in het moment. En wellicht het probleem met andere ogen kunt bekijken, als iets dat je wat wil zeggen. Dat erom vraagt dat jij je openstelt om ernaar te luisteren, om het te accepteren. Om eigenlijk tegen jezelf te zeggen: ik houd van mezelf inclusief dit deel van mezelf dat het moeilijk heeft. Het maakt deel van mij uit, en daarmee omarm ik het. Wat je hiermee doet, is dat je van een probleem dat je voorheen als iets buiten jouw controle hebt beschouwd, je hebt kunnen toe-eigenen. Daarmee zeg je tegen jezelf en tegen het universum, waar je onlosmakelijk mee bent verbonden: Ik ben oké, alles is oké in dit moment. Er is geen probleem. Waar geen probleem is, is geen weerstand. Dat betekent niet dat je onder het tapijt veegt dat je klachten hebt. Het betekent dat je ze kunt dragen met jouw liefdevolle aandacht.

Een ander voorbeeld. Stel, je wilt heel graag een relatie. Je hoort van mensen dat internetdaten de weg is. Je maakt een profiel aan, en je hebt een aantal matches, dat streelt je ego natuurlijk, en je denkt: Tof, het werkt echt! Dan komt het op afspreken aan, wat niet met iedere match lukt. En met de matches waarmee je een live ontmoeting hebt, merk je dat offline en online en wereld van verschil kan zijn. Maar met een beetje geluk zit er wel een op het eerste gezicht ‘normaal’ iemand bij, die je een paar keer ziet, en zelfs een relatie mee begint. Het voelt hoopvol. Je stelt je beetje bij beetje open, en ineens, net als jij je comfortabel begint te voelen in deze prille relatie, neemt de ander afstand. Daar wordt ook niet over gecommuniceerd, waardoor jij misschien wel het gevoel krijgt dat het allemaal aan jou ligt, en je zelfbeeld lijdt daaronder. Tot de aap uit de mouw komt en de ander zegt dat hij/zij tijd alleen nodig heeft. Vaak is dit het begin van het einde. Aan het eind van het liedje ben je een teleurstelling rijker en een illusie armer. Been there, done that, kast vol met t-shirts. Wat je eigenlijk hiermee hebt gedaan is dat je hebt gezegd: mijn leven, en ikzelf, is niet oké zoals het is. Dat is een beetje een moeilijke, geef ik toe, want er zit vaak een oprecht verlangen onder om je te verbinden met een ander. Maar als dat vanuit een vertrekpunt van behoeftigheid komt, dat die ander er moet komen, omdat anders jij niet gelukkig kunt zijn, trek je gegarandeerd partners aan die je keer op keer gaan wijzen op dat gemis in je leven. Dat verandert vaak pas als je jezelf in het moment waarin je nu bent, kunt toestaan om te zeggen: “ik ben al heel en compleet, en ik heb niemand nodig. Ik heb genoeg aan mezelf”. Dat lijkt een beetje spannend, alsof je je wens helemaal laat varen, en daarmee je afsluit voor een toekomstige relatie. Maar niets is minder waar. Want doordat je je aandacht naar jezelf verlegt, neem je de touwtjes weer in handen. Jouw geluk is dan niet meer afhankelijk van een buitenstaander. En hoe meer je in dat stukje heelheid kunt stappen, misschien met hulp van een coach/therapeut als er nog oude stukken zijn die geheeld mogen worden, des te meer kun je je overgeven aan het vertrouwen dat jouw wens - die nu mag zijn: je vanuit heelheid willen verbinden met anderen - werkelijkheid wordt. Sterker nog, die werkelijkheid is er al. Want je bent al heel, en je bent verbonden, met jezelf en met anderen. Er bestaat geen afgescheidenheid. Vanuit die shift in jouw energie wordt een relatie de bekende aanvulling in plaats van een invulling.

De wijze les is dus: blijf in het moment. In dit moment is alles precies zoals het moet zijn. Als je niet oké bent met dit moment, ben je niet oké met jezelf, met de stroom van het leven. Houd het bij jezelf, ga je problemen niet externaliseren, en je geluk ook niet. Kun je dan nu antwoord geven op de vraag in de titel?

Mooie dag, mooie mensen!