Vanmorgen belde mijn moeder. Een akkefietje met een nieuwe buurvrouw die net op het moment dat mijn moeder de deur uit wilde gaan voor een afspraak, met haar hondje voor de deur stond om op de koffie te komen. Mijn moeder heeft vaak stress over afspraken en te laat komen, en reageerde daardoor misschien een beetje kortaf. Waarbij ze ook nog zei dat het hondje niet naar binnen mocht, want dan moest ze weer gaan dweilen. Kwam kennelijk niet zo goed aan bij de nieuwe buurvrouw, die wel zei dat ze het gewend was dat mensen 'dingen tegen haar zeiden'. Daarna hadden ze elkaar nog een keer op straat gezien, waarbij de buurvrouw met een stuurs gezicht haar hand ter begroeting had opgestoken.

Ik vroeg mijn moeder wat ze wilde van het contact. Was het iemand waar ze in wilde investeren? Dat werd niet helemaal duidelijk. Wel kwamen er allemaal irritaties ten aanzien van de buurvrouw naar boven; het hondje, de lange en heftige verhalen, haar neiging om te blijven plakken, haar houding dat ze verwachtte dat iedereen maar klaar stond om haar te helpen...etc. Uiteindelijk kwam het erop neer dat mijn moeder haar wel zou willen blijven zien, maar niet te vaak. Oké.

Dan, zei ik, zou je het op een rustig moment eens kunnen bespreken en uitleggen waar jouw grenzen vandaan komen, en dat die niets persoonlijks met de buurvrouw van doen hebben. Want nu zit buurvrouw kennelijk in een mok-modus. Ze voelt zich hoogstwaarschijnlijk afgewezen en dat is naar eigen zeggen niet de eerste keer. In alle heftige verhalen over haar jeugd en huwelijk klonk ook onverwerkt trauma door, waardoor ik nog meer de indruk kreeg dat buurvrouw nu in haar Gekwetste Kind is geschoten en daar even niet uit kan of wil. Waarschijnlijk omdat mijn moeder vanuit haar Kritische Ouder op een wat bitse manier haar grenzen afbakende. Om het weer goed te krijgen is het wel prettig als er een gesprek van Volwassene tot Volwassene kan plaatsvinden. Time out dus, voor het Kind, en ook voor de Kritische Ouder van mijn moeder. En als de buurvrouw dan nog blijft mokken, of de grenzen van mijn moeder niet kan respecteren, dan weten we genoeg.

Terwijl ik dit zo met mijn moeder besprak, schoot me een eigen voorbeeld te binnen, waarbij ik lang in de mok-modus had gezeten. Een vriendin had me onrechtvaardig behandeld en daarmee mijn grens overschreden. Tot voor kort was ik nog steeds erg verbolgen over wat ze me had geflikt, en zat ik dus eigenlijk vast in mijn Gekwetste Kind-deel. Mijn vriendin zat al sneller in haar Volwassen stuk, ze heeft nog verschillende pogingen gedaan om het weer goed te krijgen, maar die heb ik van de hand gewezen. De pijn was te groot en ik was er niet klaar voor. Het heeft uiteindelijk tot het einde van de vriendschap geleid. Ik zag haar in die tijd nog wel een aantal keer, en elke keer werd die pijn weer opgerakeld. Uiteindelijk duurde dat wel een jaar of twee. Onlangs zaag ik haar weer via een gemeenschappelijke kennis, en toen was de sfeer tussen ons prima, bijna vanouds. Thuisgekomen besefte ik me dat ik haar had gemist. Ook dat was enigszins pijnlijk, maar veel minder dan het stuk waarin ik me gekwetst voelde. Nog niet zo lang geleden was ze jarig, en kon ik haar vanuit mijn Volwassen, gezonde stuk ook het beste en mooiste wensen in haar leven. Vriendinnen worden we niet meer. Daar zijn te veel grenzen voor overschreden. Vergeven, ja. Vergeten, nee. Dankbaar, ja. Voor de lessen die ik eruit heb gehaald, de spiegel die ze mij voorhield, dat zij mijn leraar was. Zin om het nog eens over te doen, nee.

Kortom, uit de mok-modus komen is niet altijd gemakkelijk. Het gaat immers om kind-pijn. Daar staat geen tijd op en ook geen pasklare manier. Wel kan het helpen om er eens met iemand naar te kijken die goed in staat is om dit te herkennen, en je een liefdevolle spiegel kan voorhouden. Resoneert dit bij je, dan ben je van harte welkom om er eens over te praten.

Mooie dag, mooie mensen!