Als je wat ouder bent, en je bent nog alleen, of je bent opnieuw single, dan loop je vaak tegen het volgende aan. Het is niet zo makkelijk als vroeger om mensen te ontmoeten. En je bent, door eerdere ervaringen, ook minder onbevangen ten opzichte van een nieuwe relatie. Ik ben nu ruim 4 jaar alleen, en ik begeef me zo nu en dan op de datingvloer. Met lange tussenpozen, omdat ik er dan ook weer van moet bijkomen. Want niets raakt je oude patronen, angsten en verlangens, zoals de liefde dat kan.
Een gebroken hart
Mijn eerste schreden op de datingvloer zette ik in 2014, ruim een jaar nadat ik een relatie van 5 jaar had beëindigd, omdat het (ik) op was. Ik had gegeven en gegeven, en nog meer gegeven. Maar de ontvanger was een bodemloze put. Na een jaar dacht ik, aangemoedigd door een datende vriendin, ook eens rond te gaan neuzen in datingland. Een profiel is zo aangemaakt, en voor je het weet ben je volop aan het swipen. Maar weinig mannen mochten naar rechts. Toch was daar ineens een gezicht dat me aansprak. En het was ineens een match. We begonnen te praten, het ging als vanzelf. We planden een date, die werd vervroegd, want we hadden haast. We ontmoetten elkaar, ik was overrompeld. Aantrekkingskracht was er zeker, maar ik had ook mijn bedenkingen. Pasten we echt bij elkaar? Op de derde date was de sfeer anders. Ik moest eruit trekken wat er was. Hij had zijn ex gesproken, zij wilde hem terug. Hij zei dat hij in een dilemma zat, maar ik corrigeerde hem. Hij had zijn keus gemaakt en dit was het afscheid. Een verdriet zo groot dat ik dacht te zullen bezwijken volgde. Een verdriet, dat disproportioneel groot was, waardoor ik wist dat het niet (alleen) met hem te maken had. Ik deed het beste wat ik kon doen. Ik voelde het verdriet. En ik las ontelbaar vele boeken in de zoektocht naar antwoorden. En langzaam vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Ik begon thuis te komen bij mezelf.
Katalysatoren
Dat ging overigens niet zonder slag of stoot. Ik had nog een date dat jaar, en ook dat liep weer uit op een terugtrekkende beweging van die meneer. Uitermate pijnlijk. Toen ik meer leerde over de wet van de aantrekkingskracht, kwam ik tot het inzicht dat ik eerst mezelf moest helen van oud zeer, wilde ik een partner aantrekken die dat niet spiegelde. Dus gooide ik de app eraf en concentreerde ik me opnieuw op mezelf. Anderhalf jaar na de ontmoeting met meneer 1, de katalysator, kreeg ik ineens een berichtje, van hem. Of we niet eens af konden spreken. Hij was weliswaar nog met de dame, maar het ging niet goed. Dat was een testje voor mijn eigenwaarde. Heel vriendelijk, doch beslist heb ik nee gezegd. Ik had hem losgelaten en was vooruit gegaan, had een enorme sprong gemaakt. Het voelde goed om voor mezelf te kiezen.
Testjes
Gesterkt daardoor dacht ik dat ik wel geslaagd was voor de test. Ik installeerde de app weer, en al vrij snel had ik opnieuw een match. Het voelde goed, het ging snel. We kregen allebei hoop, ontmoetten elkaar, en er was een vonk. Maar het ging te snel. De kaars was opgebrand, voor het vuur was aangestoken. Er begonnen zich scheuren in het sprookje af te tekenen. Hij was niet wie ik dacht dat hij was, en ook hij kwam erachter dat ik niet perfect ben. Hij projecteerde zijn onverwerkte stukken op mij, zijn schaduwkanten. Dat maakte mij onzeker. We zaten in een dynamiek die niet op onvoorwaardelijke liefde was gebaseerd, maar op ego. De relatie liet mij zien dat ik nog steeds wilde dat de ander mij zou opvullen in plaats van aanvullen. En ik werd getest op mijn keuze om voor mezelf te kiezen: als ik hiermee door zou gaan, zou ik mezelf verloochenen. Dus maakte ik het uit. Ook weer vrij pijnlijk, maar niet zo als de eerste keer. Ik kon op mezelf terugvallen.
Weer in het zadel
Twee jaar heb ik nodig gehad om daarvan bij te komen. En dat waren heel goede jaren, waarin ik innerlijk veel geheeld en bekrachtigd heb. Maar uiteindelijk, als je iets wilt manifesteren, moet je je weer openstellen. Hoe eng dat ook is. Mijn angst maakt me wijs dat het er niet inzit voor mij, dat ik weer een gebroken hart ga krijgen, of een teleurstelling. Dat mijn co-dependency, verlatingsangst, of hoe je het ook maar wilt noemen, nooit volledig geheeld is, en dat ik daardoor nog de verkeerde aan ga trekken. Dat ik nog heel veel kikkers zal moeten kussen (getver). Ik realiseer me dat dat mijn innerlijke criticus is, die zich uit de naad werkt om mij te beschermen. Die ik liefdevol mag toespreken dat ik hem hoor, maar dat ik ga kiezen voor de liefde. Want kiezen voor de liefde is kiezen voor het vertrouwen. Het vertrouwen dat ik beschermd word, dat ik aankan wat ik krijg. En dat het nu mijn tijd is om te ontvangen. Ik heb hard gewerkt, ik verdien een liefde die dat weerspiegelt. Ik ben liefde. Net zoals jij dat bent.