De laatste blogs gingen over eigen verantwoordelijkheid nemen, uit de slachtofferrol, en daarmee eigenlijk ook uit de rol van Redder en Aanklager blijven in de drama-driehoek. Als hoogsensitief persoon merk je gauw de energie achter dergelijke rollen op. De opmerkingen van de Aanklager komen harder binnen dan bij een minder gevoelig iemand, de aanspraak op de Reddersrol van een slachtoffer is in energie duidelijk voelbaar. En als de maat vol is kun je zelf ineens uit je slof schieten en dingen denken of zeggen over de ander die voor jouw doen aan de harde kant zijn. Blijf er maar eens uit, uit dat drama. Ik denk dat HSP-ers er extra gevoelig voor zijn. Gewoon omdat ze extra gevoelig zijn, veel op zichzelf betrekken en over een groot verantwoordelijkheidsgevoel beschikken.
Navelstaren
Hooggevoelige mensen zijn, als ze niet in hun kracht zijn, en daarmee eigenlijk niet in hun volwassen stuk zitten, constant bezig met de buitenwereld, en met hun relatie daartoe. Als er iets niet goed gaat in een relatie ben je automatisch geneigd om de schuld bij jezelf te zoeken. Enerzijds prachtig, dat stukje zelfonderzoek. Maar als de ander niet ook dat stukje zelfonderzoek oppakt, omdat er bijvoorbeeld een flink ego in de weg zit, beland jij voor je het weet in de slachtofferrol. Zo ontstaat er ongelijkwaardigheid in de relatie. Dan zijn beide partijen het erover eens dat het aan jou schort. Jij voelt je rot, en de ander hoeft niet naar zijn of haar eigen schaduwstukken te kijken. Et voila, een aanklager en een slachtoffer zijn geboren. Jij gaat hopelijk in therapie, de aanklager gaat vrolijk verder, op zoek naar een nieuw slachtoffer.
Teruggeven wat niet van jou is
Je gaat weer een beetje beter. Therapie helpt om weer in je volwassen stuk te komen en je te realiseren dat het niet allemaal aan jou ligt. Een therapeut die ik bezocht, zei eens tegen mij: 70% is niet van jou. Dat vond ik een hele openbaring, want tot die tijd ging ik ervan uit dat alles wat ik voelde van mij was. Fijn, hoefde ik al die stukken niet meer op te ruimen, alleen terug te geven. [op facebook heb ik in een filmpje uitgelegd hoe je dit kunt doen, https://www.facebook.com/praktijkHartfrequentie/videos/517548528621754/]. Hèhè. Kunnen we eindelijk een beetje beginnen met leven.
Drama van de andere kant
Je gaat dus lekker. Dan belt een naaste, een ouder, een vriendin, maakt niet uit, maar het gaat niet goed met diegene. En voor je het weet, is er een slachtoffer en een redder geboren. Want eigen verantwoordelijkheid nemen, dat is vaak een boodschap die de HSP wel snapt, maar verantwoordelijkheid nemen voor de ander is soort van ingebakken in ons systeem. Het is vaak ook de makkelijke weg. Ik zie het bij veel cliënten. Het zorgen voor anderen maakt dat je niet naar jezelf hoeft te kijken. Want je bent je al zo bewust van jezelf. Al dat navelstaren maakt ook moe. Kun je lekker naar de navel van iemand anders staren. En vooral veel adviezen geven. Want stiekem zijn we als stuurlui die aan wal staan. Voel je, hoe dit ontstaat? En hoe dit ook weer ongelijkwaardig is? Door in de Reddersrol te gaan nemen we feitelijk een superieure positie in, en ontnemen we de ander zijn eigen verantwoordelijkheid. Deze is belangrijk. Ik zeg wel eens tegen cliënten: Iedereen heeft het recht om op zijn eigen plaat te gaan.
Loslaten en vertrouwen
Je druk maken over de plaat van de ander, zeker als het je kind betreft, is heel menselijk. Maar het helpt niet. Jou niet, en de ander helemaal niet. Het is ook een vorm van een gebrek aan vertrouwen, in het leven, in de zelfredzaamheid van de ander, in jezelf eigenlijk ook. Want als jij die Reddersrol nodig blijft hebben om jezelf van waarde te voelen schort er iets aan jouw eigenwaarde. Die zou los van welke rol dan ook overeind moeten blijven. Naar alle waarschijnlijkheid houd je er dan ook overtuigingen op na die op zeer jonge leeftijd zijn gevormd, die betrekking hebben op de veiligheid in deze wereld, en jouw plek daarin. Het mooiste wat je voor jezelf kunt doen, is jezelf op die punten onderzoeken, ja, navelstaren op die hele pijnlijke stukken. Het bekijken, doorvoelen (helen) en dan proberen heel bewust om te gaan met drama. Een goede therapeut, die zijn of haar eigen stukken ook op een dergelijke manier heeft bekeken en geheeld, kan je daarbij helpen.