De laatste weken heb ik het gehad over het thema eigen verantwoordelijkheid nemen. In het vorige blog kwam naar voren dat je van pijn lijden maakt, als je je blijft identificeren met je slachtofferschap. Nu is dat erg moeilijk, en dat is helemaal te begrijpen, als iemand die de rol van Aanklager of Boosdoener heeft ingenomen en jou iets heel ergs heeft aangedaan. Je bent dan echt een slachtoffer. Wil je echter je hele leven je een slachtoffer voelen van dat moment? Daar gaat het om. En wat doe je dan?
Het ultieme slachtoffer
Ik zag laatst een documentaire op televisie die me enorm raakte. Het ging over Eva Kor. Als tienjarig Joods-Roemeens meisje werd zij met haar familie in een veewagen geladen in mei 1944, en naar Auschwitz gebracht. Daar werden zij en haar tweelingzusje van hun moeder gescheiden. Omdat ze tweelingen waren, werden ze naar een speciale afdeling gebracht, waar artsen onder leiding van Josef Mengele experimenten op hen uitvoerden. De zusjes overleefden het kamp ternauwernood, en werden tijdens een dodenmars gevonden door de bevrijders. In 1984 richtte Eva, die inmiddels in Amerika woonde, samen met haar zus een stichting op gewijd aan de overlevende tweelingen van het nazi-kamp regime. Eva kwam op het spoor van één van de artsen en zocht hem op, ging het gesprek met hem aan. Hij vertelde hoe hij het had ervaren, en schreef een getuigenverklaring waar zij waarde aan hechtte omdat sommige mensen de Holocaust waren gaan ontkennen. Daarop schreef zij een brief waarin ze vanuit haar persoonlijke titel alle nazi’s hun misdaden vergaf. Daarnaast visualiseerde ze Mengele aan haar keukentafel en ging ook met hem in gesprek, waarna ze hem voor zijn daden kon vergeven. Het kostte haar vier maanden om al haar pijn achter haar te laten.
Vergeven doe je voor jezelf
De vergiffenis van de nazi’s door Eva zorgde voor nogal wat oproer. Een groot deel van de overlevenden van de Holocaust kon zich er niet in vinden, en er werd zelfs een petitie in het leven geroepen om zich tegen haar te keren. Aan het eind van de documentaire interviewden ze echter een Joodse man die iedereen had verloren tijdens de oorlog. Hij zei dat hij de petitie niet had getekend, omdat hij voelde dat het nu tijd werd om de oude pijn los te laten. En dat is precies waar het om gaat bij vergeven. Eva deed dat niet voor de nazi’s. Ze verleende ook geen pardon aan hun daden, maar ze erkende dat ze verschrikkelijke dingen hadden gedaan en ze vergaf ze zodat ze zelf verder kon. Dat vasthouden aan de pijn, hoe verschrikkelijk je daartoe ook reden hebt, is vasthouden aan het slachtofferschap. Zet je jezelf daarvan vrij, dan begint waarlijk een nieuw leven.
De ziel wisselt ook van rol
Ik heb misschien makkelijk praten, zeg je, want een dergelijk trauma heb ik niet meegemaakt. Niet? Ik voel sterk dat ik in een vorig leven wel degelijk tijdens de Holocaust heb geleefd en gruwelijke dingen heb meegemaakt. En in vele levens ervoor ook. De Inquisitie, de val van Atlantis, oorlogen, verkrachtingen, het is nog steeds in mijn DNA. Maar gelukkig is er al veel geheeld. Vanuit spiritueel oogpunt ben je soms ook lang bezig met het thema slachtofferschap, dat speelt dan een aantal levens achter elkaar, afgewisseld met daderschap. Want reken maar dat we allebei hebben gedaan. Soms is daderschap nog traumatischer. En deze tijd, mensen, is zo mooi, omdat er nu grootscheeps de gelegenheid is om al die zielenpijn te helen, met de nieuwe tijd die nu aan het aanbreken is.
Het lichaam als sleutel tot heling
Want voor het helen van dit soort pijn hebben we een lichaam nodig, omdat daarin op DNA niveau de ervaringen zijn opgeslagen en dus ook getransformeerd kunnen worden. Dat betekent dat je ze eerst weer gaat blootleggen, die wonden. En dat je met je oorspronkelijke pijn geconfronteerd wordt, en de gevoelens van boosheid die je daar nog over hebt. Pas als alle lading eraf is, kun je overgaan tot vergeven en loslaten. Loop jij ook rond met oude wonden die nu wel een keer uitgewoed en geheeld mogen worden? Laat een reactie achter of neem contact met me op, dan kunnen we het er eens over hebben.