top of page
Zoeken
Foto van schrijverJarichje Moeshart

Zo binnen, zo buiten


De afgelopen maanden ben ik in mijn eigen transformatieproces voor een aantal keuzes komen te staan. Ze zeggen wel, als je binnenwereld verandert, verandert de buitenwereld (uiteindelijk) mee. Zo binnen, zo buiten. En dat klopt.

Ruimte die over was

Als hoogsensitief persoon (maar daar nog onbewust van) was ik vroeger geneigd om met mijn aandacht en energie vooral bij de ander te zitten. Het was alsof ik met duizenden kleine voelsprietjes peilde hoe het er bij de ander voorstond. Om daar vervolgens mijn gedrag op aan te passen. Eigenlijk draaide het in deze situatie aldoor om de ander: Hoeveel ruimte neemt deze in en hoe kan ik me het beste aan de ander aanpassen? Want dat leverde mij duidelijkheid en veiligheid op. Ik nam de ruimte in die overbleef en wist mezelf te handhaven door me op voorhand aan te passen. Maar omdat de mensen met wie ik omging eigenlijk weinig ruimte hadden voor mij werd ik nooit voldoende ontvangen. Iets wat ieder mens nodig heeft. Het gevoel onvoorwaardelijk welkom te zijn.

Transformatie

Een aantal jaren geleden begon voor mij de transformatie naar mijn eigen essentie. Gaandeweg werd ik me steeds meer bewust van mijn eigen kracht, mijn eigen IK, en ging ik door allerlei onverwerkt oud zeer heen. Ik begon me bewust te worden van mijn eigen aandeel in de situaties waarin ik verkeerde rondom werk en persoonlijke relaties. Want, je krijgt wat je uitzendt: zo binnen, zo buiten. Het leidde tot een radicaal omgooien van mijn roer. Nu was ik een keer aan de beurt, en ging ik steeds meer beslissingen nemen die overeenstemden met mijn hartsverlangens, waar ik mij goed bij voelde. Ook al waren dat niet altijd de meest logische beslissingen of had de buitenwereld zoiets van: Ja ja, toe maar. Eerst zien, dan geloven.

Behoefte aan steun

Ik heb me gesteund gevoeld door mijn team van begeleiders in de spirituele wereld sinds ik me op dit pad van zelfverwerkelijking begaf. Maar ook op aarde heb ik steun nodig in de vorm van mensen die oprecht om me geven en me onvoorwaardelijk steunen. Want wat er gebeurde was het volgende. Ik ging meer ruimte innemen. Ik werd krachtiger, sterker, helderder. En sommige mensen in mijn omgeving hadden daar moeite mee. Onbewust zonden zij me boodschappen en signalen die me onderuit haalden in mijn net verworven kracht. Ik merkte dat in een daling in mijn energie, het zeurende gevoel dat ik bij bepaalde mensen had. Die mensen deden dat niet om mij te kwetsen, maar om zichzelf te beschermen. Want ik groeide net iets te hard voor ze en dat werd een beetje eng. Want eigenlijk hield ik ze een spiegel voor om ook eens naar zichzelf te kijken en oude pijnstukken te helen. Niet iedereen is daar aan toe.

Ruimte wordt afstand

Zo bleef ik een tijdje doorgaan, het ene moment zat ik in mijn kracht (in de Vortex, zou Abraham Hicks zeggen, anderen zeggen weer 5D), het andere moment schoot ik er weer uit. Op zich een heel interessant proces om bij jezelf waar te nemen. Maar al met al wist ik dat ik uitgedaagd werd om in de hoge energie te blijven, en te zien hoe ik dat voor elkaar kreeg. Met sommige mensen leidde het tot een afscheid. De energie was te verschillend en ik had nog geen modus gevonden om die van mij te bewaken. Ik moest even afstand nemen, misschien wel voor langere tijd. In het vertrouwen dat als er één deur dicht gaat, een ander weer opent. Hoewel dat moeilijk is hoor, aangezien ik op dat moment geen idee had van wat en wanneer.

Zelfvoorzienend zijn

Met afscheid nemen komen onvermijdelijk ook gevoelens van eenzaamheid en verdriet. Die mensen waren me dierbaar, ik mis ze soms nog steeds. Mijn innerlijke criticus vond er vaak ook wat van. Kreeg ik ook nog de schuld van alles in de schoenen geschoven. Ook dat is een krachtmeting; achter je keuzes blijven staan en er oké mee zijn dat het even duurt voor het nieuwe zich aankondigt. Vroeger was iedereen kwijtraken mijn grootste angst. In het verleden ben ik vaak overspoeld geraakt door donkere emoties, als verdriet, pijn, angst en somberheid als ik alleen was. Maar tot mijn verbazing merkte ik dat ik al zo veel had doorgewerkt, dat er veel meer ruimte was om ook alleen te kunnen genieten. Door dwars door die angst heen te gaan, is er ruimte gekomen. En door afscheid te nemen van mensen die niet meer pasten, is er ook ruimte gekomen. Dat is wel veel ruimte bij elkaar, soms wat te veel, maar ik kan er nu veel beter mee omgaan. Ik leef nog steeds. Sterker nog, ik leef nu in plaats van dat ik overleef.

Opwaartse spiraal

Ik ga nu selectief te werk in vriendschappen en relaties. Het gevolg daarvan is dat ik relatief

veel alleen ben. En dat is oké. Langzamerhand komen er ook weer nieuwe mensen in mijn leven, en dat is ook oké. Want het menselijk verlangen om te delen is natuurlijk, we zijn sociale wezens. Maar ik kies nu voor mensen die ook ruimte hebben. Die het echt kunnen ontvangen, omdat zij ook hun portie doorgewerkt hebben. Dan voed je elkaar en krijg je juist energie van een ontmoeting.Dat maakt een vriendschap of relatie tot een opwaartse beweging.


222 weergaven1 opmerking

Recente blogposts

Alles weergeven
bottom of page