Het is heel menselijk om de schuld van de dingen die je overkomen buiten jezelf te leggen. Makkelijk ook. Daarmee plaats je jezelf buiten schot. En als je zelf dan ook nog in de slachtofferrol blijft zitten is de cirkel helemaal compleet. Dat noemen we externalisatie. ‘Ja, maar hij zei…’ ‘Zij doet altijd….’ en ‘De overheid is gewoon slecht...’ Zelf heb ik me daar ook schuldig aan gemaakt. Het was de schuld van de crisis dat ik geen baan kreeg. Laten we eens kijken waarom mensen dat doen, en waarom je ermee zou moeten stoppen.

Niets menselijks is mij vreemd

Ik deed het ook, hoor. Ik was toen nog erg onbewust. Het was onderdeel van wie ik was, hoe ik de wereld zag. Als een enge plek waarin je moest zien te overleven. Ik had een vriendje dat ook alles en iedereen de schuld gaf van zijn misère. Ik klaagde weliswaar niet zo veel als hij (iemand moest er toch de schouders onder zetten), maar ik deed wel mee. Ik geloofde dat ik geen kans kreeg, dat niemand op mij zat te wachten, al mijn opleidingen ten spijt. Kortom, het lag allemaal niet aan mij.

Overlevingsstrategie

Dat ik dat dacht en voelde, dat was mijn verklaring voor mijn pijn, mijn manier van omgaan met tegenslag. Die was gedeeltelijk overgeleverd door mijn omgeving, en gedeeltelijk vanuit mijzelf ontstaan. In het kort was mijn overlevingsstrategie, alle gevoelens van minderwaardigheid buiten de deur houden en projecteren op de buitenwereld. Zo creëerde ik een boze wolf, die eigenlijk een schaduwkant van mezelf was. Mensen wie het goed ging, daar was ik stiekem jaloers op, maar ik deed alsof het me niets deed. Ik geloofde ook niet dat dat voor mij weggelegd was. De werkelijkheid waar ik me in bevond was immers grauw en donker en tegenslag volgde op tegenslag.

Een andere strategie

Terugkijkend met wat ik nu weet is er in mij wel degelijk iets geweest wat het tegenhield dat ik op dat moment een carrière kon opbouwen, gelukkig kon zijn. Als je bekend bent met de Wet van de Aantrekkingskracht zal je dat wel herkennen. Wat je denkt, voelt, dat manifesteer je. Mijn denkraam, mijn model van de wereld was nogal star geworden met negatieve overtuigingen over mijzelf en over het leven. Met zo’n mindset ga je ook geen succes en overvloed manifesteren. En al dacht ik positief, dan waren daar nog enorme onbewuste pijnstukken die die overtuigingen in stand hielden. Omdat het zo niet verder kon, en mijn ziel wilde groeien en ontwikkelen, ben ik vastgelopen.

Opruimen

Het had lang genoeg geduurd, ik moest naar binnen keren om alle oude patronen te doorzien, oude pijn te doorleven en schoon schip te maken. Ik heb ontzettend veel gelezen in die periode, psychologische, spirituele boeken. Van chakrapsychologie tot Abraham Hicks tot Eckhart Tolle. Mijn opruimactie duurde een aantal jaren. Nog steeds kom ik restjes tegen, maar die zijn nu veel sneller opgeruimd en verwerkt dan daarvoor omdat ik zo’n inhaalslag heb gemaakt. Ik kan nu zeggen: ik ben geïnternaliseerd. Ik heb volledig mijn eigen leven terug, ik neem volle verantwoordelijkheid voor mijn stukken, en als er iets niet stroomt in mijn leven kijk ik als eerste naar mezelf. En dat geeft ook kracht, want ik weet dat ik zelf aan het roer sta en ook zelf mijn energie hoog moet houden om te kunnen manifesteren. Als je dat weet is het eigenlijk een heel leuk spel.

Over een andere boeg

Ik ben oprecht erg dankbaar voor mijn mooie, moeizame proces, want het heeft ertoe geleid dat ik me zooo anders voel dan toen. Ja, ik klaag nog wel eens, of ik heb een slechte dag. Maar ik ben wel constant mijn gedachten en energie aan het corrigeren. Ik kan me niet permitteren om erin te blijven hangen, want ik ben ontwaakt, ik ben wakker geworden en ik moet doen wat me te doen staat. Dat is een bijkomend voordeel van het hele proces (want als je er doorheen gaat krijg je mooie bonussen); ik kreeg letterlijk zicht op een nieuwe richting om vanuit een intrinsieke wens om mijn ervaringen te delen met anderen. Want de vraag is nooit: hoe word ik er beter van? De vraag is altijd: hoe kan ik het beste dienen? Laat mij de weg zien, want ik ben bereid te lopen. Ben jij ook bereid te lopen? Ik wandel graag een stukje met je mee.