In mijn vorige blogs ben ik een klein beetje ingegaan op de ontwikkelingspsychologie, dat wil zeggen: hoe een kind zich ontwikkelt van een hulpeloos, afhankelijk wezentje tot een autonoom en onafhankelijk individu. Voor die ontwikkeling is het ego nodig. Ik zie het ego als de personificatie van de mens die je bent. Maar dat is maar een deel van wie je bent, want je bent in wezen veel groter, en verbonden met alles en iedereen om je heen. Leef je vanuit je ego, dan ervaar je dualiteit of afgescheidenheid. Je bent dan nog erg gericht op wat ik noem gratificatie van het ego. Het ego, waarvoor 'ik' en 'mijn' superbelangrijk is.
School
Als bij kinderen het ego zich ontwikkelt, krijgen ze een besef van wie ze zijn als mens, als losstaand individu. Dat besef wordt versterkt in de omgang met anderen. En dan begint ook de pikorde. Ik feliciteer de lezers onder jullie die ongeschonden uit de schoolperiode zijn gekomen, want daar is de pikorde het sterkst. Ik herinner me de overgang van een sfeer van onvoorwaardelijkheid (gelukkig heb ik die nog mogen meemaken tot een rijpe leeftijd van 7 jaar) naar een sfeer van afgescheidenheid nog heel helder. Ik kwam na een verhuizing als 8-jarige in een klas met 36 kinderen die elkaar allemaal al sinds de kleuterschool kenden, en er hadden zich allerlei subgroepjes gevormd, vooral tweetallen. Zie daar maar eens tussen te komen als introverte buitenstaander! Ik voelde me niet gezien, gehoord en daarmee begon mijn waarde te dalen. Dat zette zich voort tot de middelbare school, waarbij het nog duidelijker werd wie populair was en wie niet. Ik probeerde van alles, van lenzen dragen tot merkkleding, sportief zijn (wie kent het trauma van als laatste gekozen worden bij gym?) ...ik kijk er niet met plezier op terug, zeker niet op de pestkoppen in de klas. Ik ben er letterlijk depressief van geworden, en daar leden mijn schoolprestaties ook onder. Ik werd gedwongen van school te wisselen, en dat was een geluk bij een ongeluk. Ik kwam in een klas en een schoolsysteem (Montessori) waarbij er genoeg ruimte was om jezelf te kunnen zijn. Wat iedereen dan ook deed. De mix van alto's en kakkers, nerds en sportievelingen, elkaar en zichzelf respecterend, het was voor mij thuiskomen.
Op herhaling
Sindsdien ben ik gestaag gaan werken aan het opwaarderen van mijn eigenwaarde. Tijdens mijn afgelopen groepsreis werd me duidelijk dat er nog een stukje geheeld mocht worden dat zijn oorsprong had op school. In de groep vormden zich namelijk al vrij snel een subgroepje. Een kliekje van dames. Op zich prima, dat ze zo'n klik met elkaar hadden. Maar niet zo prima dat ze daarmee anderen uitsloten. Althans, dat vond mijn gekwetste innerlijke schoolkind van 14. Want daar was die oude pijn weer van toen, van het niet voor vol aangezien worden, van het je extra leuk moeten voordoen (ja zeg, moeten we nou hard gaan werken op vakantie?!). Daar had mijn volwassen deel helemaal geen zin in. Maar ja, die puber in mij had het er maar moeilijk mee, steeds moeilijker. Ik merkte dat doordat ik in de omgang met dat groepje steeds krampachtiger werd, zodat ik mijn aarding verloor, en ineens mezelf heel klein en onzeker voelde. Op een dag heb ik me daarom met haar verbonden en de pijn doorvoeld, en dat was een rauwe pijn. Inwendig zei ik tegen haar: "Ik weet dat je verdriet hebt, ik voel het. En het is niet jouw schuld. Jij bent prima zoals je bent. En als mensen dat niet zien, dan zegt dat niets over jou en alles over hen."
Bij jezelf blijven
Dat ik die situatie aantrok was niet voor niets. Het universum, mijn begeleiders en mijn ziel zijn er allemaal op gebrand dat ik mijn oude pijnstukken heel. Daarom krijg ik herhalingen van toen in een andere vorm gepresenteerd, om te kijken hoe ik er nu mee omga. Dat kliekje van dames raakte weliswaar de pijn van mijn innerlijke puber, maar ik werd ook geraakt door de energie van de afgescheidenheid, waar ik zelf meer en meer afstand van aan het nemen ben. Doordat ik meer vanuit het hartsbewustzijn leef, en niet meer vanuit het ego-bewustzijn (dat is dus de transformatie van de derde naar de vierde en vijfde dimensie, waarover in een ander artikel meer), matcht die energie niet meer met die van mij. Dus hoezeer een deel van mij nog wel gezien wilde worden door dat groepje, als dat was gebeurd was ik van een koude kermis thuisgekomen, omdat ik met hen die verbinding waar ik zo naar op zoek ben, toch niet had kunnen maken. Dus koos ik ervoor om in verbinding te gaan met anderen, die weliswaar niet op dezelfde frequentie zaten, maar die wel van de wond van mijn innerlijk kind afbleven.
Je evenwicht bewaren in dergelijke situaties is moeilijk. En dat is een proces van vallen en opstaan. Het begint bij bewustzijn over wat er gebeurt, en daarna met het doorvoelen van de pijn die eraan ten grondslag ligt. Want dan pas wordt het innerlijke kind echt gezien en gehoord, en notabene door de belangrijkste persoon in zijn of haar leven: jij zelf.