Regelmatig krijg ik met cliënten te maken die op de één of andere manier gevangen zitten in hun behoefte aan bevestiging van buitenaf. Wat de buitenwereld, en met name de nearest and dearest, vindt van de beslissingen die ze nemen en de manier waarop ze in het leven staan, is dan erg belangrijk. En maakt het ook moeilijk om af en toe je hart te volgen, want wat zouden ze er wel niet van kunnen vinden?
De poes
Ook ik heb in zekere mate behoefte aan bevestiging. Dat werd me duidelijk toen ik een kat nam, na twee jaar twijfelen. Ik durfde het nauwelijks aan mijn moeder te vertellen. Want ik kon haar afkeuring en bezwaren al inwendig horen. Dat zou me toch veel van mijn vrijheid kosten, en hoe zat het met mijn (ooit positief geteste) allergie, en de kosten, en de vakanties? Al die bezwaren maakten dat ik er twee jaar over had getwijfeld. Toen ik het beestje op de foto zag reageerde iets diep van binnen in mij: dat is ze, mijn poes! Ik won wat nadere informatie in van de verkoper. Toch kon ik niet meteen de knoop doorhakken. Maar na een aantal dagen waarin ik de foto steeds weer bekeek, besloot ik ervoor te gaan. In het diepste geheim haalde ik de poes op, en zag haar vervolgens de eerste 48 uur niet meer. Angstig als ze was in een nieuwe omgeving kroop ze weg in het verste hoekje dat ze kon vinden. Allerlei doemscenario’s passeerden de revue. Vooral die stem die zei: Zie je nou wel, dat was echt de slechtste beslissing ooit! Je hebt niet alleen jezelf in de nesten gebracht met deze koop, maar ook voor het beestje is dit echt verschrikkelijk!! Zo ging dat een tijdje door, ik onderwijl behoorlijk wanhopig rakend. Tijdens een telefoongesprek met mijn moeder besloot ik met de billen bloot te gaan. Groot was mijn verbazing toen ik haar hoorde zeggen: “Wat leuk, een beetje gezelschap voor je!” Mijn innerlijke stem wist er ook even geen raad mee, want dit had ik niet verwacht.
Innerlijke kritiek
Die oordelende stem ging in de aanval omdat ik iets deed wat de goedkeuring van een voor mij belangrijk persoon, in gevaar bracht. Goed bekeken is dit een oud reactiepatroon. Als kind was het voor mij belangrijk om mijn moeder tevreden te houden, omdat ik van haar afhankelijk was, en omdat ik besloten had - sensitief als ik was- om haar te ontlasten door braaf te zijn. Blije mama, blij kind. Nu had ik iets ‘stouts’ gedaan, zomaar een kat genomen. Het kinddeel in mij voelde zich daarover erg schuldig, en daar kon mijn innerlijke criticus mooi gebruik van maken om zich te laten gelden. Allemaal interne toestanden, terwijl ik toch met mijn 37 jaar wel zelf zou moeten kunnen beslissen of ik een huisdier neem, zou je niet denken?! Waar was dat hartsverlangen gebleven?
Zelfbevestiging
Bevestiging vragen van buitenaf is iets dat we als volwassene niet nodig hebben. Maar onze innerlijke kinderen vragen daar nog wel om. Daarom moet die beweging ook intern gemaakt worden, wil je uit dit circus kunnen stappen en niet in zelfveroordeling vervallen. Want dat is zonde, dat is nou net wat dat kind niet nodig heeft! Jezelf die goedkeuring geven is een proces dat vraagt om aanwezigheid en oplettendheid, mildheid en doorzettingsvermogen. Dat kind krijgt weer de ruimte om te zijn, zoals het is, en als volwassene maak je daarom beslissingen die in lijn liggen met jouw diepste verlangens, kies je voor jezelf. Energie die vastzat, kan weer stromen, er komt letterlijk meer ruimte voor jou. Een prachtig cadeau aan jezelf.
Met de kat is het helemaal goed gekomen, trouwens. Die is af en toe niet van mijn schoot te slaan en volgt me door het hele huis, nieuwsgierig als ze is.