Omdat ik alleenstaand ben, en er van houd om er op uit te trekken, ga ik regelmatig weg. Alleen. Dat is nog wel acceptabel als je in de twintig bent en een half jaar gaat backpacken (of een langere reis gaat maken, waarbij je onderweg mensen ontmoet en misschien deels samen op reist). Ik nog wel eens blikken of vragen als ik zeg dat ik in mijn up op stedentrip ga. Ik ben niet op samen reizen tegen, integendeel, maar als HSP-er vind ik het soms lastig om een passende reisgenoot te vinden, en in mijn eentje kan ik gewoon lekker mijn eigen plan trekken. Ook wat bestemming betreft. Ik zit in een ontdekkingsfase van Oost Europa momenteel. Ik heb de Baltische staten (Vilnius, Tallinn; Riga wil ik nog aandoen), Warschau en Sofia inmiddels alleen bezocht en ik vond het een ware overwinning om dat zo te doen. Zeker in Sofia, waar ik onlangs nog was, was het een extra uitdaging omdat alles in het Cyrillische schrift aangegeven staat.

Remi op pad

Ik ervaar het als bevrijdend om alleen te gaan. Ook als spannend, en soms wat eenzaam. In Sofia zag ik veel leuke restaurantjes en plekken waar ik graag even met iemand samen had gezeten, om te delen wat ik meemaakte. Nou zit ik zit vaak om een praatje verlegen, en kan ik het over het algemeen goed vinden in mijn eigen gezelschap. Soms zoek ik anderen op, zoals in een georganiseerde stadswandeling, wat fijn is. Ik hoef dan even niet meer te letten op waar ik ben, sjok gewoon achter de gids aan en leer ook nog wat over de historie en cultuur van waar ik ben. Ik krijg er ook vaak een kick van als ik de plek heb gevonden waar ik naar op zoek was, dat ene winkeltje, restaurantje, of bijzondere bezienswaardigheid. En als ik er genoeg van heb koers ik gewoon weer op het hostel aan en trek ik me even terug. Ik heb altijd iets te lezen bij me, dus ik verveel me eigenlijk nooit.

Veiligheid

Nu was mijn moeder wat nerveus voor mijn vertrek naar Bulgarije. Daardoor werd ik ook wat gespannen. Er kwam nog een bezorgde vriendin overheen en ik begon me zelf ook ineens zorgen te maken over mijn veiligheid aldaar. Ik heb gegoogled of het wel kon, als vrouw alleen, en werd daar wel gerustgesteld door, maar het bleef nog even spannend. Toen ik er eenmaal was en de Bulgaren en de plek tot mij nam, voelde ik me oké. Ik wist dat die angsten niet van mij waren. Ik kon ze toen ook loslaten, of eigenlijk weer teruggeven aan de personen van wie ze waren. Ook voelde ik me beschermd. Ik wist dat het wel goed ging komen.

De waarde van alleen zijn

Een reis dus, waarin ik geconfronteerd werd met andermans angsten, mijn eigen eenzaamheid, mijn altijd aanwezige kern en spirituele connectie, mijn dapperheid, mijn humor en doorzettingsvermogen. Al met al was de ervaring niet verkeerd, al zou ik andere reizigers een iets warmere periode om te reizen aanraden. En zoals ik dit blog al betitelde, je moet weten wat je aan jezelf hebt. In orde zijn met jezelf, dat is de basis. Vroeger luisterden wij als kind eindeloos in de auto naar Frankrijk op zomervakantie naar de casettebandjes van Bert en Ernie (kind van de jaren ‘80/’90? Je herkent ze wellicht). Sommige van die liedjes hebben je als volwassene ook iets te zeggen, zo was er een prachtig nummer van Oom Rudolph, waarin hij uitlegt waarom hij gescheiden is van zijn vrouw: “Als je niet alleen kunt leven, kun je ’t ook niet met elkaar”. Die tekst komt nog vaak naar boven in mijn bewustzijn, het is zo waar. En nu hoef je echt niet alleen naar het buitenland, maar wees wel je eigen beste vriend, waar je ook bent. Dat is wel zo fijn gezelschap.