Een aantal jaren geleden zat ik volledig vast. Ik was gefrustreerd, omdat ik geen werk kreeg waarvoor ik was opgeleid, en dat terwijl ik met hart en ziel mijn studies had gedaan en hard ervoor had gewerkt. Ik wilde graag iets bijdragen aan een betere wereld, en mijn interesse ging uit naar ontwikkelingssamenwerking en mensenrechtenbescherming. Maar ik kwam niet verder dan juridisch administratieve banen op uitzendbasis. Dat was een harde dobber, en heeft ertoe geleid dat ik twee keer burn-out raakte en ook behoorlijk depressief. Ik was totaal geïdentificeerd met mijn carrièredoel en toen ik dat niet voor elkaar kreeg, mede dankzij de crisis, zakte ik weg in een diepe ellende. Daarbij zat ik in een relatie die me niet voedde, maar leegzoog; ik was totaal opgebrand.
Noodrem
Ik kwam tot een halt. Mijn ziel trok aan de noodrem. De eerste burn-out leerde ik dat ik meer was dan alleen mijn werk. Ik moest de-identificeren en uit de slachtofferrol stappen. Wie was ik nog meer, wat maakte voor mij het leven leuk behalve zingeving via werk? Ik herontdekte mijn creatieve kant, ging schilderen en leerde mezelf haken. Ik kreeg een zelfstandige woonruimte aangeboden en verzamelde de moed om uit mijn relatie te stappen. Ik ging weer aan het werk, en dat bracht even wat rust en stabiliteit. Maar al snel ook onvrede, want het was weer niet wat ik wilde, en de werkomgeving was ook deprimerend. Inmiddels was ik 35 en gingen er grote vragen spelen: Wat wil ik nu echt? Hoe kan ik het leven de moeite waard maken voor mezelf? Want zo doorgaan was geen optie, ik was weer opgebrand. Weer volgde een periode van bezinning.
Verlangens
Ik besloot twee dingen. Ik ging mijn onverwerkte oud zeer opruimen, en ik ging een plan maken voor de toekomst. Een pittig proces, maar heel erg de moeite waard. Uit gesprekken met een loopbaancoach bleek dat ik mijn betrokkenheid bij het welzijn van de mens ook op andere niveaus en manieren kon vormgeven. Het onderliggende verlangen om anderen te begeleiden werd zichtbaar, en daarmee ging het weer leven, het stroomde weer. Onder het verwerken van oud zeer ging een intens verlangen naar heelheid schuil. Ik wilde me fijn kunnen voelen zonder de bevestiging van de buitenwereld, in de vorm van werk, vriendschap of relatie nodig te hebben. Het blootleggen van onderliggende verlangens maakt dat je weer meer contact krijgt met je authentieke zelf, en daarmee komt weer een stuk terug dat je ooit hebt verdrongen. Voor mij betekende het dat ik de koers volledig omgooide. Maar niet alle verlangens kun en hoef je uit te leven, het contact ermee maken is al een helende beweging. We hebben van kinds af aan geleerd om verlangens te onderdrukken, want dat hoort nu eenmaal bij het opgroeien. We kunnen niet al het speelgoed krijgen dat we willen, en ook niet elke dag pannenkoeken eten. Dit zijn natuurlijk geen echte, diepe verlangens, zoals het krijgen van een kind, of een droombaan of het maken van een wereldreis. Maar zelfs onder die verlangens gaan weer verlangens schuil. Naar vervulling, zingeving, van betekenis zijn, gezien worden, liefde geven en ontvangen, vrij zijn. Het is de moeite waard om die onderliggende verlangens op te sporen en daar weer contact mee te maken, zonder dat je ze per se wil uitleven. Ze serieus te nemen als uitingen van je authentieke zelf, je ziel, die zich wil uitdrukken. Daarmee vervolledig je jezelf weer, maak je heel wat ooit afgesplitst was. Je eigent je als het ware weer een stukje van jezelf toe. En dat is een heel prettig gevoel.